obrzycko@archpoznan.pl  61 291 32 32

Msze Św.

w niedziele i święta:
7:30, 10:00, 12:00, 18:30
9:00 SŁOPANOWO
11:00 PIOTROWO

w dni powszednie:
wtorek i piątek:17.30 i 18.30
poniedziałek, środa i czwartek: 18.30
sobota: 8:00, 18:30

Więcej nabożeństw

Spowiedź Św.

codziennie pół godziny przed Mszą Świętą

przez cały tydzień
pierwszopiątkowy:
od 18:00

w I piątek miesiąca:
Słopanowo od 15:30
Piotrowo od 16:00
Obrzycko od 18.00

Więcej informacji

Kancelaria parafialna

Telefon kancelarii parafialnej czynny jest wyłącznie w godzinach urzędowania.

Kancelaria parafialna czynna w dni i godziny podane w cotygodniowych ogłoszeniach, najczęściej we wtorki i czwartki po wieczornej Mszy św. i po rannej Mszy św. w środę lub sobotę do godz 9.30.

Więcej informacji

HISTORIA PARAFII I KOŚCIOŁA W OBRZYCKU

W XIII wieku Obrzycko na krótko stało się własnością Zakonu Joanitów Poznańskich, którzy otrzymali od księcia Przemysława, kościół w Obrzycku i dziesięcinę Siedlec koło Kostrzyna, w zamian za kościół w Rogoźnie. Zamiana ta została zatwierdzona w 1256 r. przez księcia Bolesława Pobożnego. Kościół istniał zatem, już przed 1256 r. Założyli go prawdopodobnie, jeszcze w XII w. książęta. Natomiast istnienie parafii w Obrzycku potwierdzone zostało w 1298 r. wymienił ją wówczas, w swoim dokumencie, biskup poznański Andrzej Zaręba, który przy okazji podziału archidiakonatu poznańskiego zaliczył Obrzycko do archidiakonatu większego.

 W 1475 roku do parafii Obrzycko należały już cztery wsie: Kobylniki, Koźmin, Obrowo oraz Obrzycko.

Obecny kościół wzniesiony został w latach 1714-1756 z fundacji Władysława Radomickiego, kasztelana poznańskiego, i przy późniejszym zaangażowaniu jego syna Józefa, starosty odolanowskiego, oraz Leona Raczyńskiego, kasztelana santockiego. Niestety pierwotne, centralne położenie na planie greckiego krzyża, autorstwa świetnego włoskiego architekta, działającego w Wielkopolsce, Pampea Ferrariego, zmienione zostało w 1906 r., przez Rogera Sławskiego, na układ podłużny. Zyskano dodatkową przestrzeń wnętrza, budynek stracił jednak oryginalny charakter.

Zwarta forma zewnętrzna świątyni, z górującą czterodzielną kopułą - dachem, rozbita została najpierw wieżą nad zakrystią, a potem, już w początku XX wieku, bryłą nawy. Kościół poświęcił w 1791 r. ks. Sanicki, dziekan obornicki i proboszcz połajewski. W 1844 r. kościół został przebudowany. Absyda zachodnia, pierwotnie mieszczącą kruchtę i chór organowy, została wyburzona w 1906 r. przy dobudowywaniu nawy.

Kościół został zbudowany w stylu barokowym, murowany z cegły, otynkowany. Pierwotnie był zbudowany na rzucie krzyża greckiego, o czterech jednoprzęsłowych ramionach, z których wschodnie i zachodnie zamknięte są półkolistymi apsydami. W absydzie wschodniej znajduje się zakrystia, a nad nią ośmioboczna wieża.Nad kwadratową częścią centralną czterodzielna kopuła na wysokim cokole, wsparta na narożnikowych pilastrach. Wschodnie i zachodnie ramiona sklepione są kopułami, natomiast północne i południowe, żaglasto. W ścianach tarczowych lunet, kopuły okna. Okna w kopule i ramionach krzyża sklepione są odcinkowo, w dekoracyjnych obramieniach z uszkami. Dachy kryte dachówką, na części centralnej namiotowy z czworoboczną ślepą latarnią, na ramionach krzyża dwuspadowe. Na wieży hełm ostrosłupowy, kryty łupkiem.

Wyposażenie kościoła jest jednolite, rokokowe. Pochodzi z około 1780 r. Ołtarze są murowane. W głównym znajdują się rzeźby św. Józefa, św. Jana Chrzciciela, św. Piotra i św. Pawła. Na gzymsie tarcza z herbem Łodzia Bnińskich.

Jednym z najcenniejszych obrazów kościoła w Obrzycku, jest znajdująca się w ołtarzu głównym, pod obrazem Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej, kopia obrazu Matki Bożej Rokitniańskiej. Zdaniem historyków sztuki, oryginał został namalowany w XVI w. I jest dziełem szkoły niderlanckiej.

Obraz znajdował się pierwotnie w posiadaniu rodziny Stawickich. Następnym właścicielem stał się Wacław Leszczyński, kanclerz koronny Królestwa Polskiego.

Po nim zaś opat bledzewski, Jan Opaliński, który umieścił go w swojej rezydencji, a potem w kościele klasztornym w Bledzewie, gdzie wizerunek Maryi otoczony był wielką czcią miejscowej ludności.

Tenże sam opat, Jan Opaliński, w roku 1669, przeniósł obraz do Rokitna. Wkrótce obraz zasłynął jako cudowny. Przybywali tu pielgrzymi z odległych nieraz stron kraju. Po zbadaniu prawdziwości uzdrowień i cudownych wydarzeń dziejących się za pośrednictwem Matki Bożej Rokitańskiej, w dniu 4 marca 1670 r., wobec licznie zebranych wiernych ogłoszono uroczyście dekret uznający obraz za cudowny.

Od tego dnia pielgrzymi tym liczniej zaczęli się gromadzić przed wizerunkiem Matki Bożej Rokitniajskiej, by świadczyć wobec Boga i ludzi o swej wierze w potęgę Bożej Rodzicielki.

Wieść o cudownym obrazie rozchodziła się daleko i dotarła aż do Warszawy. Król Michał Korbut Wiśniowiecki zapragnął pomodlić się przed słynnym obrazem i wyraził życzenie, by przewieziono obraz do Warszawy. Gdy cudowny wizerunek znalazł się na Zamku Królewskim, król z całym dworem poszedł go powitać. Ujrzawszy oblicze Najświętszej Maryi Panny Rokitniańskiej zawołał: „O vere ves insigne devotions!” – „O, prawdziwie sławny przybytku pobożności!”. Słynący łaskami wizerunek, umieszczony w kaplicy zamkowej, pozostał przez kilka miesięcy w Warszawie.

Pod opieką Matki Bożej Rokitniańskiej, wiosną 1671 r., król wyruszył z rycerstwem pod Lublin w celu stłumienia buntu szlachty. Obraz zabrał na pole walki. W czasie walk obnoszono wizerunek po obozie, prosząc Matkę Bożą o pomoc w zwycięstwie mieczem. Doszło do zwycięstwa Boga, a tym zwycięstwem była niespodziewana zgoda i pokój. Król i nieprzyjazne dotychczas strony uznały to za znak wstawiennictwa Matki Bożej. Polecił, aby wizerunek ukoronować koroną królewską, a na piersiach Matki Bożej umieścić białego orła w koronie – symbol utrudzonej, lecz zwycięskiej Ojczyzny, oddanej pod opiekę Maryi.

Król Michał poprosił arcybiskupa gnieźnieńskiego i biskupa poznańskiego, by duchowieństwo i wierni z wielkimi honorami przyjmowali powracający  z Warszawy obraz. W czasie peregrynacji obrazu, rozbudowano kościół w Rokitnie. Postawiono nowy ołtarz w Rokitnie, poszerzono prezbiterium i wybudowano dwie wieże. Na granicy między polami Rokitna i Lubikowa, na wzgórzu, zbudowano specjalnie na powitanie Matki Boskiej tzw. „kaplicę polną”. Do niej wzniesiono wizerunek Maryi 21 listopada 1671 r. Wierni spędzili tutaj całą noc na modlitwie. Następnego dnia z wielką czcią, przy udziale pielgrzymów, wniesiono obraz do odnowionego kościoła
w Rokitnie i umieszczono na głównym ołtarzu.

Odtąd stale do 1945 r., obchodzono w IV niedzielę po Wielkanocy pamiątkę uroczystego przeniesienia obrazu, uroczystość celebrowana niegdyś w listopadzie. Nazwano ją polskim odpustem, bo w czasie zaborów na uroczystość przybywała ludność polska, szukając u Najświętszej Maryi Panny Rokitniańskiej, Matki Cierpliwie Słuchającej, pociechy i pokrzepienia.

Odsłonięte ucho Matki Bożej na ikonie Rokitniańskiej uświadamiało modlącym się jej matczyną cierpliwość w wysłuchiwaniu wszelkich zanoszonych do niej próśb. Znak orła białego na piersiach Matki Bożej Rokitniańskiej, który zawsze pozostawał nietknięty, przypominał narodowi polskiemu jego świetlaną przyszłość i budził nadzieję na odzyskanie wolności.

Po powrocie Ziem Zachodnich do Polski w dniu 15 sierpnia 1946 r., podczas uroczystej procesji, przeniesiono obraz Matki Bożej Rokitańskiej do Gorzowa i na wielkim placu odprawiono Mszę Świętą przy udziale licznych wiernych. Po Mszy św. nastąpiło oddanie Administracji Gorzowskiej Niepokalanego Serca Maryi i ogłoszenie Matki Bożej Rokitniańskiej Patronką całej Administracji.

Znane są liczne kopie Cudownego Obrazu rozniesione po całej Polsce. Właśnie jedną z nich może cieszyć się kościół parafialny w Obrzycku.

W zwieńczeniu ołtarza obrzyckiego widnieje obraz Marii Magdaleny z pierwszej połowy XIX w. Ołtarze boczne zbudowane są analogicznie w ramionach krzyża:

  • W lewym znajdują się rzeźby św. Anny i Zachariasza oraz obrazy św. Józefa autorstwa Jana Gładysza z 1790r. w polu środkowym obraz św. Klary w zwieńczeniu
  • W prawym znajdują się rzeźby św. Stanisława biskupa i Benona, oraz obrazy św. Karola Boromeusza z pierwszej połowy XIX w. w polu środkowym i św. Jana Nepomucena sygnowany przez Jana Gładysza z 1792r. w zwieńczeniu.

Z przodu kościoła, przy ołtarzu głównym, na wysokości ołtarzy bocznych, znajduje się ambona i odpowiadająca jej chrzcielnica, zwieńczone baldachimami, na których znajdują się rzeźby aniołów.

Na szczególną uwagę w obrzyckim kościele parafialnym zasługuje również, pochodzący z hiszpańskiego klasztoru Jeronimos w Gwadelupie obraz „Ostatnia Wieczerza” Eugenio Caxesa z 1609 r., zakupiony dla Atanazego hrabiego Raczyńskiego, zdobiący ścianę prawego ramienia transeptu.

Przy ścianie przeciwnej znajduje się nagrobek Ignacego Raczyńskiego, arcybiskupa gnieźnieńskiego. Klęcząca postać zmarłego, naturalnej wielkości, odlana z brązu w 1854 r. według modelu wykonanego 1841 r. przez Ludwika Wilhelma Wichmana, umieszczona jest na cokole z szarego marmuru, z herbem i pamiątkową inskrypcją.

Kościół w Obrzycku to naprawdę piękny zabytek, imponujący zarówno wielkością, jak i dokładnością wykonania szczegółów.